Twee jaar geleden kreeg ik de moeilijkste vraag ooit van een leerling: “Juffrouw, zou jij ooit een hoofddoek dragen?”
De vraag kwam van Najila*. Najila is een islamitisch meisje dat op haar twaalfde besloot om voortaan een hoofddoek te dragen. Net zoals haar twee grote zussen en net zoals haar moeder.
Haar ouders zeiden tegen haar, dat ze het nog te vroeg vonden. Wat hen betreft, hoefde dat pas vanaf haar 14de of 15de. Met name haar moeder was bang dat ze negatieve reacties zou krijgen van kinderen op school.
De negatieve reacties bleven uit. Najila en ik begonnen de maandag dat ze voor het eerst een hoofddoek droeg de kring. Ik vertelde de kinderen: “Najila wil vanaf vandaag een hoofddoek dragen. Daar heeft zij zelf verschillende redenen voor. Het kan zijn dat kinderen op het schoolplein vervelende opmerkingen maken. Dan is het onze taak om het voor Najila op te nemen. Als je dat zelf niet kunt, meld je het bij mij. Als jullie vragen hebben aan Najila, moeten jullie die aan haar stellen.”
De klas knikte, hadden op dat moment geen vragen en niet een van hen heeft ooit iets negatiefs gezegd. Sterker nog: veel meisjes waren aan het begin van elke volgende dag heel benieuwd hoe Najila eruit zou zien. Najila en haar zussen en haar moeder bleken namelijk over prachtige doeken te beschikken. Elke dag zag Najila er anders uit en elke dag werd ze opgewacht door een aantal meiden, die haar overlaadden met complimenten.
Terug naar de vraag van Najila aan mij: “Juffrouw, zou jij ooit een hoofddoek dragen?”
Ik was eerst een tijdje stil. Toen zei ik: “Wat een moeilijke vraag! Daar heb ik echt nog nooit over nagedacht. Mijn godsdienst vraagt dat niet van mij. En mijn familie en vrienden ook niet. Ik weet het eigenlijk niet..
Najila dacht even na over mijn antwoord en zei toen: “Maar ik ben zo benieuwd hoe jij er uitziet met een hoofddoek.”
“O,” zei ik, “maar dat kunnen we natuurlijk wel regelen. Als jij vrijdag een hoofddoek meeneemt, mag jij die aan het eind van de dag bij mij omdoen.”
En zo geschiedde. Een kwartier voor het einde van de lesdag ging ik voor de klas op mijn bureaustoel zitten en ging Najila aan de slag. Eerst deed ze een doek strak om mijn hoofd. “Juffrouw, je bent net kaal!” riep een leerling.
Vervolgens kwam er een prachtige roze doek overheen.
“Juffrouw je lijkt wel Maria!” riep een andere leerling. En weer een ander zei: “Nou, bij Najila staat een hoofddoek veel beter.”
Goed, tot zover de complimenten aan de juf 🙂
Najila straalde!
Inmiddels was het 15.15 uur. Voor de kinderen tijd om naar huis te gaan.
Sommige kinderen haalden hun ouders gauw om te laten zien hoe hun juf er uitzag.
Het bleek een moment dat niet gauw zou worden vergeten door de leerlingen, hun ouders en deze juf 🙂
* In verband met de privacy van mijn leerlingen zijn hun namen in mijn blogs veranderd.